Hidden Hate & Exposed Reality (लपलेले द्वेष आणि उघड सत्यता)

There was a king of prosperous kingdom. In this kingdom, there was one carpenter who used to create sandalwood idols. Whatever small waste of sandalwood, he used to throw in one bin. While throwing it, he used to think, “I would give it for funeral ceremony of my king." One day the king was on the walk to enquire well being of all. When the king arrived near carpenter's shop, he had an eye to eye contact with carpenter. Suddenly the king started feeling uncomfortable and without talking to carpenter the king left the shop. Carpenter was very disappointed. Carpenter could not sleep for days. His health started deteriorating. He went to one Sadhu and narrated the entire story. Sadhu asked him, "What you used to think while throwing the sandalwood pieces?" Carpenter disclosed, "I used to think that i would give it for the king's funeral ceremony." Sadhu went into trance.  After five minutes he opened his eyes and uttered, "every time whatever we think, these thoughts are arises from the subconscious mind and have superpower to reach to concerned soul. Your though was negative and you made it stronger day by day enough to get transmitted and received by the king's soul." Carpenter nodded with great pain. Carpenter asked Sadhu for the solution. Sadhu assertively explained, “from today whenever you will throw pieces of sandalwood, think that, you would make ornaments from sandalwood pieces and gift it to the king." Carpenter got enlightened and expressed gratitude for resolution by Sadhu. Now carpenter initiated to think to make ornaments for the king out of waste sandal wood. One year passed. As per the ritual the king was again on the walk to talk to people of kingdom. The moment he reached near the shop of carpenter, both the king and carpenter had eye to eye contact. The moment, the king got down from his Chariot and hugged carpenter. Carpenter started weeping with happiness. Carpenter gifted the ornaments to the king. In return carpenter got a gift of one million gold coins from the king.

Moral of the Story

1. The scenario in regards to close friends, Husband-wife, child-parents, employee-employer is most critical.

2. Nobody is perfect and we should be mature enough to accept imperfections of our close associate with positive thought.

3. Whenever we gossip, especially in absence of the individual about whom we are gossiping, we shall always talk good about him or her.

4. Sometime we care to listen only one side of the story and make an opinion. This is most lethal approach as we are murdering the close association of our close associate.

5. The best is let two close associates whom have issues, resolve their own issues in first phase. If still problem persists, someone unbiased personnel shall listen and opine positively. Final phase is these two close associates should take a positive decision by accepting their own problems. In the final phase, we should listen and accept the problem shared by opposite associate. Once we accept the mistake, then sprinkling of resolutions start coming out of our divine mind.

6. If you make a mistake, never justify why you was right to make that mistake. Acceptance shall be complete. The consequences of this positive acceptance will only be positive, isn't it?

7. Any critical relation mentioned above need considerate understanding of both sides as its not two but many relations dependent on these indirect relations are at stake.

Dr Mangesh Virkar

9962416077

लपलेले द्वेष आणि उघड सत्यता

एक समृद्ध राज्याचा राजा होता. या राज्यात, एक सुतार होता जो चंदनच्या मूर्ती तयार करीत असे. चंदनाचे  छोटेसे राहिलेले तुकडे तो एका डब्यात टाकत असे. ते फेकताना तो विचार करायचा, "मी माझ्या राजाच्या अंत्यविधीसाठी देईन." एक दिवस राजा प्रजेच्या चौकशीसाठी फिरायला आला होता. राजा सुतारांच्या दुकानाजवळ आला तेव्हा राजाने आणि सुताराने एकमेकांकडे पहिले. अचानक राजा अस्वस्थ होऊ लागला आणि सुताराशी बोलल्याशिवाय राजा दुकानातून निघून गेला. सुतार खूप निराश झाला. सुतार बरेच दिवस झोपू शकला नाही. त्याची प्रकृती खालावू लागली. तो एका साधूकडे गेला आणि त्याने सर्व कथा सांगितली. साधूने त्याला विचारले, "चंदनाचे तुकडे टाकताना तुला काय वाटायचे?" सुताराने  खुलासा केला, "मला वाटायचं की मी राजाच्या अंत्यविधीसाठी देईन." साधू समाधीत गेला. पाच मिनिटांनंतर त्याने आपले डोळे उघडले व उच्चारले, “प्रत्येक वेळी जे काही आम्हाला वाटते ते विचार अवचेतन मनापासून उद्भवतात आणि संबंधित आत्म्याकडे जाण्यासाठी महाशक्ती असतात. तुमचा विचार नकारात्मक होता आणि तुम्ही हा नकारात्मक विचार दिवसेंदिवस करून अधिक संक्रमित होण्यास प्रवृत्त केले  आणि राजाच्या आत्म्याने त्याला प्राप्त केले." सुताराने  मोठ्या वेदनांनी होकार दिला. सुताराने साधूंकडे तोडगा मागितला. साधूंनी ठामपणे सांगितले, "आजपासून तू जेव्हा चंदनाचे तुकडे फेकशील तेव्हा तू असा विचार कर की तू  टाकाऊ  लाकडाचे दागिने बनवून राजाला देशील." सुतार प्रबुद्ध झाला आणि साधूने केलेल्या ठरावाबद्दल कृतज्ञता व्यक्त केली. आता सुताराने टाकाऊ चंदनाच्या लाकडातून राजासाठी दागिने बनवण्याचा विचार सुरू केला. एक वर्ष उलटले. विधीनुसार राजा पुन्हा राज्यातील लोकांशी बोलण्यासाठी फिरत होता. ज्या क्षणी तो सुताराच्या दुकानाजवळ पोहोचला त्या क्षणी राजा आणि सुतार दोघांनीही एकमेकांकडे पहिले. त्याच क्षणी, राजा आपल्या रथातून खाली उतरला आणि सुतारला मिठी मारला. सुतार आनंदाने रडू लागला. सुताराने चंदनाच्या तुकड्यांचे दागदागिने राजाला भेट म्हणून दिले. त्या बदल्यात सुताराला राजाकडून दहा लाखांच्या सोन्याची नाणी भेट मिळाली.

मतितार्थ

१. जवळचे मित्र, पती-पत्नी, मुले-पालक, कर्मचारी-नियोक्ता यांच्या नाते-संदर्भातील परिस्थिती सर्वात गंभीर आहे.

२. कोणीही परिपूर्ण नाही आणि आपण आपल्या निकटवर्तीयांचा अपूर्णपणा स्वीकारण्यास पुरेसे प्रौढ किंवा सज्ञान असले पाहिजे.

३.जेव्हा आपण आपल्या निकटवर्तीयांच्या अनुपस्थित गप्पा मारतो , आपण नेहमीच त्याच्याबद्दल किंवा तिच्याबद्दल चांगले बोलायला हवे .

४.कधीकधी आम्ही कथेची फक्त एकच बाजू ऐकतो आणि एक मत देतो. आपल्या सर्वात जवळच्या  सहकार्यासाठी हा प्राणघातक हल्ला आहे.

५. दोन जवळचे सहकारी ज्यांना समस्या आहेत त्यांनी त्यांचे स्वतःचे प्रश्न पहिल्या टप्प्यात सोडवावेत हा सर्वोत्कृष्ट पर्याय आहे. अद्याप समस्या कायम राहिल्यास, निःपक्षपाती व्यक्ती निवडावी , जी समस्या  ऐकून सकारात्मक विचार करतील. अंतिम टप्पा म्हणजे या दोन निकटवर्तीयांनी त्यांच्या स्वतःच्या समस्या स्वीकारून सकारात्मक निर्णय घ्यावा.

६. शेवटच्या टप्प्यात, आम्ही आपल्या सहकाऱ्याद्वारे सामायिक केलेली समस्या ऐकणे आणि स्वीकारणे आवश्यक आहे. एकदा आपण चूक मान्य केल्यास आपल्या दिव्य मनातून ठराव शिंपडणे सुरू होते. वर नमूद केलेल्या कोणत्याही गंभीर नात्याला दोन्ही बाजूंनी विचार करणे आवश्यक आहे कारण ते दोन नाही परंतु या अप्रत्यक्ष संबंधांवर अवलंबून असलेले बरेच संबंध धोक्यात आहेत.

७. जर आपण चुकत असाल तर, आपली तू चूक कुठल्या परिस्थितीमुळे झाली याचे औचित्य साधू नका. स्वीकृती पूर्ण असेल तर भविष्य छान असेल. या सकारात्मक स्वीकृतीचे परिणाम केवळ सकारात्मकच  असतील, नाही का?

डॉ मंगेश वीरकर

९९६२४१६०७७

Hidden Hate & Exposed Reality

लपलेले द्वेष आणि उघड सत्यता